Μήνυμα του Διευθυντή του 2ου Γυμνασίου Πρέβεζα, Δρ. Κοσμά Κοψάρη, για την
Ημέρα Εθνικής Μνήμης της Γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας
Η επετειακή θεσμοθέτηση αυτής της μέρας από το 1998 ως μέρας οδύνης για
τη γενοκτονία των μικρασιατών Ελλήνων στο χρονικό πλαίσιο των δραματικών
γεγονότων Αυγούστου-Σεπτεμβρίου του 1922, εφάμιλλη της πτώσης του 1453,
πυροδοτεί ευρύτερες κριτικές διεργασίες. Ως προς το σήμερα, σαφέστατα ο καθένας
προσβλέπει σε έναν ιδεαλιστικό αξιακό κώδικα σε σχέση με τις ελληνοτουρκικές
σχέσεις, γεγονός που προϋποθέτει πολιτισμικό και κοινωνικοπολιτικό σεβασμό
εκατέρωθεν.
Ζωή σημαίνει πίστη, ελπίδα, ηθικό στωικισμό, έντονη τάση πνευματικής
ανάτασης και αναδόμησης, στοχοθεσία οικειοποίησης της ετερότητας. Από την άλλη,
ως προς την παρέμβαση της τέχνης, αξίζει να ληφθούν υπόψη, ως προς το επίμαχο
ζήτημα της γενοκτονίας του μικρασιατικού ελληνισμού και τον διαρκή απόηχό της
στον 20ο και στον 21ο αιώνα, οι ταινίες 1922 του Κούνδουρου, Πολίτικη Κουζίνα
αλλά και η Τουρκική Πληγές του Φθινοπώρου, καθώς και το περίφημο βιβλίο της
Μαρίας Ιορδανίδου και τηλεοπτική σειρά Λωξάνδρα με την σταθερή πικρία για την
απώλεια των περασμένων για τους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης και της Μικράς
Ασίας.
Το σημαντικότερο από όλα, για να εδραιώσουμε μια ιστορική συνέχεια και να
μην τεθούμε ποτέ εκτός ιστορίας είναι να μην ξεχνάμε. Μια εθνική τραγωδία
σηματοδοτεί και επιτάσσει σύνεση, υπευθυνότητα και οξυδέρκεια σε ατομικό και σε
συλλογικό επίπεδο, σε θεσμικό πλαίσιο όσο και στην βάση των ηθικών αρχών και
αξιών του έθνους μας που απαιτείται να αφουγκράζεται τα σήμαντρα και τους αχούς
του χτες ως προειδοποιητικούς οδοδείκτες για ένα ευοίωνο και ελπιδοφόρο αύριο.
